In voorbereiding voor het feest van de H. Clara een woord van zr. Angela
Lieve zusters, (en allen die dit lezen)
het feest van de Gedaanteverandering, dat wij vandaag vieren, geeft ons een glimp van wie wij werkelijk zijn: kinderen van de Vader, huisgenoten in zijn koninkrijk. Al dragen wij een bruin habijt, teken van onze armoede, in werkelijkheid is het wit, gebleekt in de liefde en zon van onze God.
Maar wij vieren dit feest terwijl wij nog onderweg zijn, wij dragen deze schat in aarden potten. En wij vieren dit feest in een wereld die bedreigd wordt door ziekte, oorlogsgeweld, terreur, ontbossing, vervuiling, honger, hoogmoed en arrogantie. Wie het nieuws volgt heeft de voorbeelden voor het opscheppen: corona en ebola, het geweld in het Midden-Oosten, de hongersnood in Afrika, de kaalslag in het Amazone-gebied, het afvalplastic in de rivieren van Indonesië, Trump en Bolsonaro cum suis. We kunnen onder deze misstanden lijden, we kunnen ons erover verkneukelen, we kunnen er tegen protesteren. Als we maar niet vergeten de hand ook in eigen boezem te steken: misbruik van mensen en slavernij gebeuren heel dichtbij in ons eigen land en onze eigen provincie. Denk maar aan de uitgebuite buitenlandse arbeiders in de landbouw en vleesverwerking.
Ook onze wereld draagt de schat van Gods liefde in aarden, breekbare potten.
Wat we kunnen doen, is ons spiegelen in deze ellendige situaties en ze ‘lezen’ zoals Franciscus in zijn Wijsheidsspreuken moeilijke situaties in de broederschap leest. Als we in zo’n spiegel kijken, hoe is het dan met ons gesteld? Met mij? Waar pleeg ik geweld en terreur?, ben ik een uitvreter en vervuiler?, ben ik een bedenker en verspreide van nepnieuws? en waar maskeer ik mijn eigen fouten door anderen te beschuldigen en aan te klagen?
Wij vormen een gemeenschap, een gemeenschap die wortelt in de gemeenschap die God zelf is, de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Wij worden meegenomen in de levensstroom van de goddelijke liefde, gekleed in kleden die witgewassen zijn in het bloed van het Lam. Gisteren zag ik een kop in Trouw: God redt ons niet uit de geschiedenis, maar in de geschiedenis. Inderdaad, Hij redt ons in de geschiedenis om in ons en door ons een groter stukje ruimte en tijd te kunnen heiligen en bleken in zijn liefde en zonneschijn. Want Hij houdt van zijn schepselen, Hij wil niets en niemand verloren laten gaan en alles en allen bij zichzelf thuis brengen.
Daarom vieren wij zelf ook het feest van de heilige Clara, om in de spiegel te kijken die zij is en door haar aangestoken en verlicht te worden. Want wij zijn nog onderweg, persoonlijk en gemeenschappelijk. We zijn aan elkaar en aan onze orde toevertrouwd om te leren vertrouwen dat God de schat in onze aarden potten is, dat wij zijn kinderen zijn en huisgenoten in zijn koninkrijk, dat wij een zending hebben in onze wereld en naar Hem toeleven.
Onze Heer zij altijd met ons
en geve God dat wij altijd met Hem zijn.