Marcus 14, 12-16.22-26 – zr. Angela
Inleiding:
zusters en broeders, van harte welkom in het huis van de Heer die zegt ‘’kom’ en wij komen. Het feest van deze zondag brengt een stroom van mooie, intense en hartstochtelijke liederen voort, niet alleen in het verleden maar ook in het heden, en ook in deze vigilieviering. Tegelijk is die intense hartstocht voor veel mensen in onze westerse samenleving bevreemdend. God lijkt zover weg. We leven in een geseculariseerde wereld, waarin de hemel leeg is en de mens zijn eigen ziel en zaligheid moet borgen.
Bisschop de Korte schrijft in een van zijn brieven dat kerk en geloof in de marge zijn geraakt, maar daarmee zeker niet marginaal zijn geworden. Hetzelfde zou je ook over de sacramenten van de kerk kunnen zeggen: er is steeds minder vraag naar, maar daarmee zijn ze nog niet marginaal. Integendeel, we hebben een besef van sacramentaliteit harder nodig dan ooit. In een wereld die geseculariseerd is, raakt elke transcendentie uit beeld en wordt de aarde plat. De mens wordt in het bestaan geworpen van geboorte tot dood en voert een soms wanhopige strijd tegen de vergankelijkheid en het niets.
Laten wij in deze viering en op deze zondag tegen de stroom in bidden en zingen en ons warmen aan het geheim van onze gewone, alledaagse menselijke werkelijkheid.
Overweging:
De zeven sacramenten van de kerk vormen een leerschool die we harder dan ooit nodig hebben. Van die zeven is het sacrament dat wij vandaag vieren onze meest trouwe metgezel: het Lichaam en Bloed van Christus. Ons dagelijks brood, de beker die wij elke dag drinken.
Andere sacramenten komen minder vaak voor of zijn zelfs eenmalig, maar daarom zijn ze niet minder basaal. Ze markeren de scharniermomenten van ons leven: de geboorte, de groei naar volwassenheid, de moeilijke momenten van zonde en schuldbesef, de levensverbintenis en het oog in oog komen te staan met ziekte en dood. En alle sacramenten maken gebruik van basale, alledaagse dingen: water, olie, brood en wijn, de trouwbelofte van mens tot mens, zalf en licht. Heel gewone dingen die zich in zichzelf lenen voor goed en kwaad: water kan leven gevend zijn, maar je kunt er ook in verdrinken; olie is verzachtend als balsem, maar er zijn ook martelaren in gekookt; wijn verheugt het hart van een mens, maar maakt soms meer kapot dan je lief is; de trouwbelofte tussen twee mensen kan een bron van geluk en zegen zijn, maar ook ontaarden in geweld en misbruik. Door gebruik te maken van zulke heel gewone dingen laten de sacramenten de sacramentaliteit van onze alledaagse werkelijkheid oplichten: water is het bad van de wedergeboorte, olie staat voor de zalvende, verkwikkende en genezende hand van God, brood en wijn geven de communio met het Lichaam en Bloed van Christus, de trouwbelofte van mens tot mens staat voor de liefde van God voor zijn volk, voor zijn kerk.
De sacramenten vormen een leerschool waarin ons besef van de sacramentaliteit van alles wat bestaat kan groeien. Heel onze werkelijkheid is schepping van God, doordesemd van zijn aanwezigheid en dus nooit van God los. Als we dat eens konden zien…. Franciscus zag dat heel goed, maar realiseert zich ook dat dat afhangt van hoe wij kijken. Kijken wij met de ogen van het vlees of met de ogen van de geest? Franciscus geeft als voorbeeld hoe wij kijken naar Christus en naar het sacrament van het altaar. Kijken wij met de ogen van het vlees naar Jezus, dan zien wij louter een mens van vlees en bloed; kijken wij met de ogen van de geest naar hem, dan zien wij de mens geworden Zoon van de Allerhoogste. En kijken wij met de ogen van het vlees naar het sacrament van het altaar, dan zien wij brood en wijn; maar als wij kijken met de ogen van de geest, dan zien wij het Allerheiligst Lichaam en Bloed van onze Heer Jezus Christus.
Om zo, met de ogen van de geest, te kunnen zien is een metanoia nodig: een omkeer in ons leven waardoor wij anders gaan zien, anders gaan denken, anders gaan oordelen. Onze werkelijkheid is Gods werk zonder dat daarmee iets van ons in de eigenheid wordt ontkend of aangetast. Het geheim van Gods menswording is het geheim van heel onze werkelijkheid: alles wat bestaat is van de hemel en van de aarde, onvermengd en onveranderd, ongedeeld en ongescheiden. Het feest van deze zondag oefent ons in die metanoia en maakt ons, arme mensen, rijk in Hem.