Het zijn de kleine dingen die het doen… Zo luidt het refrein van een lied dat we in mijn tienerjaren op Bisdomkamp zongen. Overigens waren dat de 90-er jaren (…), en zongen we het lied ook een heel stuk vlotter dan de oorspronkelijke uitvoering ervan in de jaren ‘70. Maar goed, het gaat me om de tekst… Die kwam spontaan in me op naar aanleiding van alle verhalen rond Peter R. de Vries, na de aanslag op zijn leven en na zijn overlijden.
Het zijn de kleine dingen die het doen. Veel van wat Peter R. de Vries in zijn leven gedaan heeft is eerder groot dan klein te noemen – zijn grote ijver en volharding, zijn jarenlange tomeloze inzet, tal van zaken die voor een groot deel dankzij hem opgelost zijn. Iedereen kent ze wel.
Maar wat mij in alle verhalen nog het meest raakte, waren juist de ‘kleine’ dingen. Hoe hij nog dertig jaar na het overlijden van een kind de moeder een bloemetje stuurde op de sterfdag van haar kind, of op zo’n dag de ouders even belde. Hoe hij als een van de eersten aan het ziekenhuisbed van een collega stond. Hoe hij oprechte vriendschappen ontwikkelde met nabestaanden. Hoe hij niet naliet zijn geliefden te zeggen dat hij van hen hield. Hoe hij werkelijk hart voor mensen had en zijn gevoel liet spreken.
Peter R. de Vries is zeer abrupt en gewelddadig uit dit leven weggerukt. Maar hij heeft zijn leven wel ten volle zó geleefd, dat hij door velen herinnerd wordt op – in mijn ogen – de mooiste manier waarop iemand maar herinnerd kan worden. Als liefdevol, attent, gevoelig, eerlijk. Als een goed en rechtvaardig mens.
Inderdaad, het zijn de kleine dingen die het doen. Laten ook wij ons leven ten volle zó leven dat we de kleine dingen die ertoe doen eren.
Dat kleine beetje zon waar je al wekenlang op wacht
Die uitgestoken hand die je van hem niet had verwacht
Dat kleine bosje bloemen en precies op dat moment
Die onverwachte brief als je alleen of eenzaam bent.
Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen,
het zijn de kleine dingen die het doen…
zr. Emmanuël Maas osc