Je bent, meen ik, een helpster van God zelf
en een steun voor de wankele ledematen
van zijn onuitsprekelijke Lichaam.
(3e Brief van de H. Clara 8)
Vandaag gedenkt de Kerk de wijding van de basiliek Sint Jan van Lateranen, de ‘Moeder van alle kerken’.
Toen ik 20 jaar geleden intrad, kreeg ik het feest van vandaag aangereikt als intrededatum. ‘Het is ook een franciscaans feest’, zei de toenmalige abdis. Dit vanwege een droom die paus Innocentius III had toen Franciscus en zijn broeders hem om goedkeuring voor hun levenswijze kwamen vragen. In zijn droom zag de paus hoe de basiliek van Lateranen op instorten stond en hoe een armzalige man er zijn schouders onder zette en voorkwam dat ze ineen viel. De paus zag in Franciscus de vervulling van dit visioen.
Gaandeweg ben ik gaan inzien hoe passend het was om juist op deze dag in te treden. Want hoewel ik van karakter wel iemand ben die graag ‘haar schouders ergens onder zet’, wist en weet ik mij geroepen tot een contemplatief leven, een leven van gebed. Maar het is juist in gebed dat ik er voor alles en allen kan zijn. Dat ik – zoals Clara zegt – een helpster van God zelf kan zijn, en een steun voor de wankele ledematen van zijn Lichaam, dat de Kerk is.
zr. Emmanuël